Ben Bu Filmi İzlemiştim: “Savaş”

Yazar: Berna AYDIN

Ben bu filmi biliyorum. Çocukluğumun filmiydi bu, adı “savaş”. Hatta tüm sahneleri aklımda.

Ölü insan kokuları, yanık evler, çaresiz göçler, silah sesleri, bombalar, ev baskınları, gözünün önünde kalp krizi geçiren ve dışarı çıkma yasağı yüzünden asker gelmeyene kadar hastaneye bile götürülemeyen anne, tüm mahallenin erkeklerinin işkence dönüşündeki halleri ve tabi günlerce haber alamadığın ve günler sonra  işkenceyle tanınmaz hale gelmesine rağmen canlı olarak  sarılabildiğin  için kendini “şanslı” saydığın baba…

90’larda Diyarbakır’ın Kulp ilçesindeydim oyuna çevirdiğimiz silah sesleri,”ibret-i alem” olsun diye hastane bahçesine toplanılan ilçe halkı ve önlerinde kulağı burnu kesilen cenazeler, tüm esnafın camlarına asılı ellerinde kesik başlarla bordo bereli fotoğrafları, “polis evi basarsa nereye saklanırsın”la başlayan saklambaç oyunlarımız, 1 saat içinde ilçeyi boşaltmazsanız hepiniz yanarsınız baskısıyla  askerler tarafından ilçeden kovuluşumuz, can havliyle dağlara doğru başlayan uzun yolculuk, susuzluktan kurbağalı su içmeler ve daha nice anılarla “süslü” bir çocukluk… Ve askerlerin gözünün önünde ateşe verdiği ilçemizden, dağlardan yürüyerek kaçıp kamyon kasasında Diyarbakır’a vardığımda bitmiş çocukluğum. -O güne kadar bomba seslerini  atılan aydınlatmaları bile mahallece taş olduğu için sığındığımız babaannemin evinde bir oyuna çevirmeyi başarmıştık.- Diyarbakır’a geldiğimizde  izlediğimiz haber bültenleri  “terörist”lerin Kulp’u bastığını ve ilçeyi ateşe verdiğini ve yere serili onlarca yanık insanı, akrabalarımı, ölü ele geçirilen “teröristler” diye sunduklarında  büyümüştüm. Zaten çok sevdiğim kırmızı kunduramın tekini de almıştı benden bu yolculuk… Gözümün önünde şahitlik ettiğim olay ve basında anlatılan aynı hikaye değildi…

Bu filmden birçok kesit anlatabilirim. Anlattıklarıma bir başkası “ama onlar da” ile başlayan bir dünya şey sıralayabilir. Bu kısır döngülerden sıkılmadık mı? Ders almadık mı? Akıllanmadık mı?

Bu savaşın bir kazananı olmadı olmayacak. Yine insanlar ölecek. Kimi “şehitler ölmez” kimi de “şehit namırın” diye gömülecek tek fark bu… Bu savaşı ne “şanlı ordu” ne “egit gerilla” kazanacak. Bu savaşı hep birlikte kaybedeceğiz… Şiddet, silah miadını doldurmadı mı dersiniz?

Daha önce çekilmiş izlenmiş ve beğenilmemiş bir filmin sadece aktörlerini değiştirip aynısını çekme hevesi niye?

Siyasi hırslara, egolara, koltuk sevdasına, güce kurban edilecek tek bir cana tahammülümüz kaldı mı?

İstediğinde Barış türküsü okuyan dilediğinde ise savaş, intikam nidaları atanlara güvenimiz kaldı mı?

Hep birlikte görmedik mi tarafların bir masa etrafında gülücüklü pozlarla oturabileceğini? Çıkarları çatıştığında birbirlerini nasıl yediklerini?

Kardeşlik güzellemelerinin yığınla yapıldığı “süreç”le ilgili onlarca çalıştay yaptığımızda “aman canım onlar geride kaldı şimdi sırası mı”cılar yüzünden helalleşemeden alelacele barışmaya çalışmadık mı ? Sürecin sakatlığını, içinde barındırdığı ve daha sonra ellerinde patlayacağı siyasi kaygılarını her dillendirdiğimizde tekfir edilmedik mi taraflarca? Dayattıkları yapay barış ortamını yine dayatma bir kaosa çevirmediler mi?

 Şimdi kapalı kapılar ardında tekrar çıkarları doğrultusunda bir araya gelebildiklerinde, birbirlerine “gözdağı” verirken ,”güç gösterisi” yaparken arada giden canların hesabını sorabilecek miyiz?

Devlete dönüp  “kardeşlik romantikliğiyle duygusala bağlamadan kayıtsız, şartsız yasal zeminlerde her kesimin birlikte eşit bireyler olarak yaşayabileceği standartları sağla ve güvence altına al! Bu bize yeter” diyebilecek miyiz?

Yoksa konjonktür gereği bir savaş bir barış çığırtkanlığı yapan “yazar,”aktivist”,” siyasetçiler”in egolarını kan üzerinden beslemesini “ama”larımızla izlemeye devam mı?